Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Μια συνέντευξη στην εφημερίδα ΄΄ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ΄΄


 Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΄΄ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ΄΄

http://www.dimokratis.gr/index.php?id=23808&view_option=subject


Πηγή έμπνευσης η ίδια η ζωή

Η συγγραφέας μιλά στη Μαριάνθη Βάμβουρα

Δε χρειάζεται να προχωρήσει κανείς πολύ τις αράδες στην ανάγνωση του μυθιστορήματος « Αόρατος δεσμός» της Νικόλ- Άννας Μανιάτη, για να νιώσει πως συγκλονίζεται από την έντονη, ζωντανή γραφή.
  Κομμένη ανάσα, αγωνία, συγκίνηση, απορρόφηση πλήρης μπορούμε να πούμε πως είναι οι πρώτες λίγες λέξεις σα θέλουμε να εκφράσουμε τα όσα εμπνέει ακόμη και στον ανυποψίαστο αναγνώστη το νέο μυθιστόρημα της καταξιωμένης συγγραφέα που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός. 

«Το ποδοβολητό πίσω της δυνάμωνε. Έφτανε στ αυτιά της απειλητικό, επίμονο. Τα βαριά άρβυλα άφηναν έναν οξύ ήχο καθώς χτυπούσαν πάνω στις πέτρες, στο καλντερίμι. Κάπου κάπου ξεχώριζε τις βρισιές που συνόδευαν το θόρυβο και οι απειλές της πάγωναν το αίμα Κάποιο λουκέτο ακούστηκε να μπαίνει στη θέση του και να κλειδώνει. Απέναντι ένα μάνταλο έπεσε βαρύ και σφάλισε μια πόρτα. Το χωριό θα έκλεινε τα μάτια σε ό,τι κι αν γινόταν!

Πάσχισε να βρει κάπου να κρυφτεί μα η κοιλιά, που μόλις άρχισε να διαγράφεται, και ο σάκος που είχε κρεμασμένο στον ώμο την εμπόδιζαν. H Αγγελική καταδιώχτηκε, πόνεσε, πείνασε για να φέρει στον κόσμο μια πολύτιμη ζωή. Μια κρίσιμη στιγμή, μια αθώα αλλά άτυχη κίνηση και μια εξήγηση που δόθηκε πολύ αργά, από φόβο, θα σταθούν μοιραίες για τη σχέση μητέρας και παιδιού.

Μια αλλόκοτη σχέση αγάπης και μίσους ανάμεσα σε μάνα και γιο με ολέθρια αποτελέσματα!» διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο για μια πρώτη γνωριμία με το μυθιστόρημα που θα το δούμε να εξελίσσεται με έντονες περιγραφές, παλμό, εικόνες που κάνουν τον αναγνώστη να νιώθει πως τις ζει εκείνη τη στιγμή που τις διαβάζει.
«Το τίμημα» « Όταν κλαίνε τ΄αστέρια» αλλά και το συνταρακτικό « Κομμένα λουλούδια» είναι κάποιοι τίτλοι, από τους οποίους γνωρίζουμε τη συγγραφέα που μπορεί και καθηλώνει τον αναγνώστη με τον τρόπο γραφής, το ύφος, την πλοκή στα μυθιστορήματά της.

Στην παρουσίαση της συγγραφέα από τις Εκδόσεις Ψυχογιός διαβάζουμε:
Η Νικόλ- Άννα Μανιάτη γεννήθηκε στην Κύπρο, όπου και έζησε τα παιδικά της χρόνια. Σε πολύ νεαρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένειά της στο Λονδίνο. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και είναι κάτοχος B.A., P.G.C.E και M.A. Ολοκλήρωσε, επίσης, σπουδές νοσηλευτικής τριετούς φοίτησης στο King Edward Memorial Hospital.

 Το 1978 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου αρχικά εργάστηκε ως καθηγήτρια αγγλικών, ενώ αργότερα άνοιξε δικό της κέντρο ξένων γλωσσών, το οποίο διηύθυνε επί δεκαοκτώ χρόνια. Στο διάστημα αυτό εξέδωσε με επιτυχία τέσσερα εκπαιδευτικά βιβλία, τρία από τα οποία εγκρίθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας.

 Το τέταρτο κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Longman. Υπήρξε, επίση,ς εισηγήτρια εκπαιδευτικών σεμιναρίων και μέλος εξεταστικών επιτροπών για την ξενόγλωσση παιδεία. Στο ενεργητικό της περιλαμβάνονται και πολλές δημοσιεύσεις εκπαιδευτικών άρθρων.

Στο σημερινό φύλλο έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε τη συγγραφέα με μια συνέντευξη που μας παραχώρησε με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της μυθιστορήματος « Αόρατος δεσμός».
Κυρία Μανιάτη, με ιδιαίτερη τη χαρά και την τιμή για τη συνομιλία μαζί σας, σας καλωσορίζουμε στο «Δημοκράτη».

Αν λάβουμε υπόψη μας πως κάθε συγγραφέας έχει το δικό του μικρό και μακρόκοσμο, γεννιέται το ερώτημα, τι υπήρξε για σας το αρχικό ορμητήριο, ώστε να ξεκινήσετε τη συγγραφή του πρώτου σας μυθιστορήματος.

Η απόλυτη ανάγκη να "βγάλω" από μέσα μου όσα τότε με βασάνιζαν, πίκρα, απογοήτευση, προδοσία φίλων...Έγραψα το βιβλίο και έμεινε 10 χρόνια στα συρτάρια. Όταν η ψυχή μου "καθάρισε" από τις πικρές σκέψεις και βρήκα δύναμη να τα αφήσω όλα πίσω μου, ένιωσα πως μπορούσα πια να το αφήσω να εκδοθεί. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι η ειλικρινής συγχώρεση. Το βιβλίο είναι "Το Τίμημα" και φυσικά με αλλαγμένες καταστάσεις και περιστατικά ώστε να μην συνδέεται με αληθινά πρόσωπα.
Κατά πόσον προσωπικά σας βιώματα μπορεί να αποτελέσουν στοιχεία για ένα σας έργο;
Είτε το θέλουμε είτε όχι προσωπικές εμπειρίες συμπεριλαμβάνονται. Προσαρμόζονται, όμως, στους χαρακτήρες που πλάθουμε, αλλαγμένες, τροποποιημένες. Και όχι μόνο βιώματα ή εμπειρίες προσωπικά, αλλά και των ανθρώπων γύρω μας. Η ίδια η ζωή αποτελεί πηγή έμπνευσης και αστείρευτων στοιχείων για δημιουργία.
Αφήνετε να διαφανούν αυτά και να γίνουν αντιληπτά από τον αναγνώστη;
Αν ο αναγνώστης ταυτιστεί ή παρασυρθεί από τους ήρωες, τότε αναγνωρίζει πολλά τέτοια στοιχεία από τη ζωή γύρω του ή ακόμα και τη δική του.
 
Κυρία Μανιάτη, τι ρόλο έχει για σας η συγγραφή στη ζωή σας ;
Είναι ανάγκη έκφρασης. Όταν άρχισα να γράφω ένιωθα ελεύθερη. Έγραφα για μένα. Είχα 5 βιβλία τελειωμένα, όταν ο κ. Αβραμίδης πρότεινε να εκδοθούν. Το πρώτο που δοκιμάστηκε ήταν το τρίτο που γράφτηκε. Ακολούθησαν τα υπόλοιπα, σύμφωνα με την κρίση του εκδοτικού οίκου και όχι με τη σειρά γραφής.
Αν σας γινόταν πρόταση να μεταφερθεί ένα σας έργο στην οθόνη ποια θα ήταν η θέση σας;
Θα ήθελα να ενημερώνομαι για τις αλλαγές που απαιτεί η οθόνη σε ένα βιβλίο.

Προτού ξεκινήσετε να γράφετε, οι προτιμήσεις σας ως αναγνώστης στρέφονταν περισσότερο στην ελληνική ή ξένη βιβλιογραφία;
Άρχισα με Έλληνες συγγραφείς. Στα παιδικά μου χρόνια οι επιλογές ήταν οι ασύγκριτοι Καζαντζάκης, Καρκαβίτσας, Μυριβήλης, Θεοτόκης, προχώρησα με τα χρόνια στο Σικελιανό, Δασκαλάκη, Μπουκουβάλα... Αργότερα, στο Λονδίνο περιορίστηκα στους ξένους συγγραφείς και όταν ξαναγύρισα στην Ελλάδα είχαν αρχίσει να εμφανίζονται καινούριοι Έλληνες συγγραφείς. Θαυμάζω και σέβομαι αρκετούς από αυτούς και ορισμένους από τη νέα γενιά.
 
Όταν ολοκληρώνετε τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος και το παραδίδετε στον εκδότη ποια είναι η πρώτη σας σκέψη;
Όταν ολοκληρώνω τη συγγραφή νιώθω αγαλλίαση, όταν το παραδίδω φόβο.
 
Θυμάστε πώς νιώσατε όταν είδατε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων το πρώτο σας μυθιστόρημα;
Συστολή! Προσπαθούσα να κρυφτώ, να μην αναγνωριστώ και με συνδέσουν με το βιβλίο. Δεν θεωρούσα ότι έγραψα κάτι άξιο να διαβαστεί. Αυτό συνεχίστηκε και στο δεύτερο που είχε μεγάλη επιτυχία, "Η Κόρη του Φεγγαριού". Μπορώ να πω πως δεν ξεπέρασα ποτέ τη συστολή όταν βλέπω ένα βιβλίο μου στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.
 
Μετά το «Κομμένα λουλούδια» ήρθε « Ο αόρατος δεσμός». Δυνατός δεσμός κορυφαίου αισθήματος θα μπορούσαμε να πούμε. Κοινή συντεταγμένη η σχέση μητέρας- παιδιού. Τυχαία αυτή η επιμονή;

Καθόλου! Με συναρπάζει αυτή η σχέση σε όλες της τις μορφές και τις παραλλαγές και, όπως προείπα, αστείρευτη πηγή έμπνευσης είναι η ίδια η ζωή γύρω μας. Δεν είναι καθόλου απλή αυτή η σχέση. Η διαφορά είναι ότι τα δυο βιβλία δεν γράφτηκαν το ένα μετά το άλλο, απλά εκδόθηκαν μ' αυτή τη σειρά. Το επόμενο που ελπίζω να εκδοθεί δεν αφορά αυτή τη σχέση. Το μεθεπόμενο όμως ναι, αλλά σε μια ασύλληπτη πραγματικότητα της σχέσης αυτής, καθόλου όμοιο, αλλά καθ' όλα πραγματικό και αρκετά συχνό στην κοινωνία.
 
Η απήχηση που θα έχει κάθε σας μυθιστόρημα στο αναγνωστικό κοινό διαφοροποιεί την προσωπική σας γνώμη για το έργο σας;

Όχι, απεναντίας όποτε ακούω διαφορετική άποψη από αναγνώστη δίνει πάντα αφορμή για συζήτηση και γόνιμο διάλογο.
Δώστε μας παρακαλώ, την εικόνα του εαυτού σας ως αναγνώστη πια, σε πέντε λέξεις μέσα.
Αρκεί μόνο μία; Επιλεκτική.

vamvouramar@gmail.com
www.marianthiv.blogspot.com


Σχόλια Αναγνωστών για τον Αόρατο Δεσμό

Αγαπητοί φίλοι στη σελίδα του ΄΄Αόρατου Δεσμού΄΄ στο site των εκδόσεων ΄΄ΨΥΧΟΓΙΟΣ΄΄ οι αναγνώστες που ήδη διάβασαν το βιβλίο έχουν γράψει τις γνώμες τους.
Εάν επιθυμείτε να τις διαβάσετε μπορείτε να ακολουθείστε τον παρακάτω σύνδεσμο.

http://www.psichogios.gr/site/Books/show?cid=1001233#opinion_top

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Η Ευρυδίκη Αμανατίδου για τον Αόρατο Δεσμό


Η συγγραφέας και φίλη Ευρυδίκη Αμανατίδου δημοσίευσε στο Blog της μια παρουσίαση του νέου μου βιβλίου : Αόρατος Δεσμός.

Την ευχαριστώ θερμά. Αναδημοσιεύω το κείμενο, που θα το βρείτε μαζί με τα σχόλια που το συνοδεύουν, όπως και πολλές άλλες ενδιαφέρουσες αναρτήσεις για τον κόσμο του βιβλίου,  στη διεύθυνση:
http://evriam.blogspot.com/2012/04/blog-post_08.html


΄΄Σε μια επαρχιακή πόλη της Ελλάδας του εξήντα, το πρώτο σκίρτημα της νέας ζωής θα φέρει ευτυχία και απόγνωση μαζί. Η Αγγελική ξεφεύγει από το δυνάστη πατέρα της κι έρχεται στην Αθήνα με σκοπό να μεταναστεύσει μαζί με τον αγαπημένο της κυνηγώντας μια στάλα ευτυχίας. Η ζωή θα της δείξει το σκληρό της πρόσωπο καθώς η νέα γυναίκα καλείται να παλέψει ολομόναχη για την επιβίωση του αγοριού που έφερε στον κόσμο. Το πείσμα και η αγάπη θα οδηγήσουν τα βήματά της σε όλη της τη ζωή χέρι-χέρι με τις τύψεις.
 Λόγια που πρέπει να ειπωθούν, λόγια δύσκολα. Δυο παιδικά μάτια που το σκληρό τους βλέμμα δεν αλλάζει ούτε στα χρόνια της εφηβείας, αλλά ούτε και στης ενηλικίωσης. Μια μάνα βασανίζεται από σκέψεις που έφερε κάποτε η απελπισία, από μία κίνηση που έγινε χωρίς τη δική της θέληση.

Η Νικόλ-Άννα Μανιάτη γράφει ένα δυνατό, τρυφερό και συνάμα σκληρό μυθιστόρημα δοσμένο με σεβασμό στον αναγνώστη και αγάπη στον ίδιο τον άνθρωπο. Δεν είναι σελίδες που θα διαβαστούν στο πόδι για να προσφέρουν απλά ευχάριστες στιγμές ανάγνωσης. Η συγγραφέας σκάβει βαθιά στην ψυχή και το μυαλό του ανθρώπου ψηλαφίζοντας τα άδυτα του ασυνείδητου. Και η αλήθεια είναι πως το κάνει με ένα μοναδικό τρόπο.
«Μπορεί άραγε ο χρόνος να γυρίσει πίσω; Μπορεί η αγάπη της μάνας να βρει δικαίωση στην καρδιά του γιου της;» Αυτές οι δύο ερωτήσεις τίθενται στο οπισθόφυλλο του Αόρατου δεσμού και αποτελούν το εφαλτήριο για ενδελεχείς σκέψεις και προβληματισμούς.
Ο χρόνος σίγουρα δεν γυρίζει πίσω, περνάει, προχωράει, παρότι δυσπιστούμε ως προς τη σχετικότητά του. Αναπολούμε συγκρίνοντας το χθες με το σήμερα, μονολογώντας το πολύ γνωστό μας «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα». Ίσως όμως ποτέ να μην είναι αργά και η ζωή να είναι ένας αμφιταλαντευόμενος ιστός αράχνης που πιάνει και τις καλές και τις κακές στιγμές, ένα πλέγμα που σωρεύει μέσα του την αρετή και την κακία.

Η αγάπη της μάνας είναι κατά την ταπεινή μου άποψη μέγεθος χωρίς σύγκριση και ό,τι ιερότερο. Άπειρα παραδείγματα από την καθημερινότητα έχει ο καθένας να φέρει στο νου του σίγουρα για μια αγάπη που υμνήθηκε από τους ποιητές αλλά και από όλες τις επάλξεις του γραπτού λόγου.
Ο αόρατος δεσμός είναι ένα μυθιστόρημα που –ας μου επιτραπεί και αυτή η έκφραση- φέρει τα δύο πρόσωπα της σελήνης, την τρυφερή ευαισθησία και την σκληρή ψυχράδα των δύο κεντρικών ηρώων του, της Αγγελικής και του Θόδωρου.

Από τη μία είναι ο αγώνας της μάνας, η συνειδητοποίηση της ευθύνης προς τη νέα ζωή που εξαρτάται από αυτήν μέχρι να κάνει βήματα σταθερά και να χαράξει το δικό της δρόμο. Είναι η αγάπη που έδεσε τη δική της ζωή με αυτήν του παιδιού της, μια αγάπη χωρίς όρια ακόμη κι αν είναι χωρίς αντάλλαγμα. Διψάει και πεινάει αυτή η αγάπη για μια λέξη μόνο, μια αγκαλιά κι ένα χάδι, είναι όμως τόσο αυτάρκης που φτάνει η ευημερία, η ευτυχία, η καταξίωση του παιδιού της και μόνο. Δόσιμο χωρίς ανταπόδοση, δόσιμο εκ βαθέων χωρίς περιορισμούς και εκλογικεύσεις.

Κι από την άλλη: «Ήταν λες και ο ομφάλιος λώρος δεν είχε κοπεί ποτέ και συνέδεε την ψυχή της και τα συναισθήματά της με τα δικά του. Λες και στη θέση του είχε αφήσει έναν αόρατο δεσμό, που ένωνε μάνα και γιο και διοχέτευε τις σκέψεις της στη δική του ύπαρξη, επηρεάζοντας τα συναισθήματά του» παραθέτω ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα για να μεταφερθούμε στο δεύτερο και σημαντικότερο θέμα που θίγει η συγγραφέας.
Ομολογώ την άγνοιά μου σχετικά με την αναπτυξιακή ψυχολογία κι ίσως αυτός ήταν ένας ακόμη λόγος που έψαξα πίσω από τις λέξεις, που θαύμασα τον τρόπο της Νικόλ-Άννας Μανιάτη να αποδώσει τον ψυχισμό του Θόδωρου, του μικρού παιδιού που γίνεται άντρας κουβαλώντας το δικό του σταυρό. 
Το ασυνείδητο όπως σημειώνει η ίδια η συγγραφέας προλογίζοντας το βιβλίο της, αφομοιώνει, λειτουργεί και αντιδρά με έναν ανεξήγητο, απροσδιόριστο και αλλόκοτο τρόπο. Επηρεάζει τον ψυχισμό του ατόμου, καθορίζει αντιδράσεις και συμπεριφορές με τρόπο άλλοτε ήπιο και απαρατήρητο σχεδόν, άλλοτε με βιαιότητα που η ανθρώπινη λογική αδυνατεί να εξηγήσει. Η ένταση της αντίδρασης του καθενός ποικίλλει.
 Εν προκειμένω ο Θόδωρος βασανίζεται από κάτι που τον έχει στιγματίσει σε όλη του τη ζωή χωρίς να γνωρίζει το πώς και το γιατί, φτάνοντας στο σημείο να θεωρεί εαυτόν ένα τέρας της φύσης και αναρωτώμενος ποια δυσλειτουργικά γονίδια έχουν οδηγήσει σε αυτή την κατάληξη. Θα έρθει η στιγμή που θα πάρει σκληρές αποφάσεις υιοθετώντας το ρόλο του Θεού.

 Και μετά θα σπρώξει στο ομιχλώδες ασυνείδητο τα πάντα νομίζοντας ότι έχει ξεχάσει. Όταν επιτέλους οι λυτρωτικές εξηγήσεις θα δοθούν, δε φτάνουν κι ο ήρωας θα ανέβει έναν καινούργιο Γολγοθά. Η αγάπη για τη μητέρα του θα μπει στην καρδιά του και τότε θα αναδυθούν οι τύψεις. Ο δρόμος προς τη λύτρωση θα γίνει μακρύς και επίπονος.

Ο Αόρατος δεσμός είναι εφάμιλλος μιας αρχαίας ελληνικής τραγωδίας όπου η ύβρις αναζητεί την κάθαρση. Λίγοι θα τολμούσαν πιστεύω ένα τέτοιο πόνημα. Η Νικόλ-Άννα Μανιάτη το τολμά και το διεκπεραιώνει με σεμνότητα και επιτυχία.