ΑΟΡΑΤΟΣ ΔΕΣΜΟΣ-ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ 9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ-ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 2

...πάλεψε χρόνια με τον εαυτό του ο Θόδωρος. Μα η αγάπη δε ρίζωσε μέσα του για τη μάνα του Η αίσθηση ότι ήταν ένα τέρας της φύσης του έγινε έμμονη ιδέα.
Έφτασε πια να θεωρεί τον εαυτό του παρανοικό και απάνθρωπο. Δεν ήταν φυσιολογικός, δεν μπορεί παιδί που του πρόσφερε η μάνα του τόση αγάπη να αισθάνεται αποστροφή και μίσος. Κάτι μέσα του δεν λειτουργούσε σωστά. Κάθε φορά που η εσωτερική ανάγκη να της φερθεί άσχημα και προσβλητικά κυριαρχούσε, οι τύψεις ξεχύνονταν και μετά τον βασάνιζαν.

Σιχαινόταν τον εαυτό του που δεν μπορούσε να το ελέγξει. Βασανιζόταν από ενοχές, μα δεν ήταν αρκετές για να τον συγκρατήσουν.
Οι τύψεις είχαν πετάξει όταν κατάλαβε πως κάτι του έκρυβε. Έμεινε η θλίψη. Βαθιά, πικρή, να του τρώει τα σωθικά. Θλίψη για το αίσθημα που δεν γεύτηκε, την αγάπη του παιδιού προς το γονιό.

Του έλειπε αυτό το συναίσθημα. Μια ζωή ένιωθε άδειος. Η ανάγκη ν' αγαπά αυτόν που του έδωσε ζωή ήταν πάντα παρούσα και επιτακτική. Το κενό μέσα του δυσβάστακτο τον μετέτρεψε σε ένα λιγομίλητο, εσωστρεφές άτομο. Προβληματισμένο για τη δική του οντότητα, την προσωπικότητα και τον ψυχισμό που κουβαλούσε μέσα του. Άρχισε να μισεί τον εαυτό του για την ανικανότητα του ν' αγαπήσει τη γυναίκα που τον γέννησε.

Άρχισε νωρίς να ψάχνεται. Πρώτα ρώτησε την κυρία Δώρα και τον κύριο Βασίλη. Από κείνους έμαθε την τραγική τους κατάσταση όταν έφθασαν στο σπίτι τους  το μοιραίο απόγευμα που από τότε άλλαξε η ζωή τους, ο ίδιος εννέα μόλις μηνών τότε. Η μάνα του τον λάτρευε!

Μετά άρχισε να σκαλίζει το μνημονικό της φίλης της, της Γεωργίας. Έμαθε τα πάντα για την νεανική ηλικία της μάνας του, τη σύντομη και τραγική ιστορία με τον πατέρα του, για την απελπισμένη φυγή της απ' το χωριό για να ξεφύγει από την οργή του πατέρα της. Πάντα προσπαθώντας να σώσει το παιδί που κουβαλούσε στα σπλάχνα της, αυτόν, το γιο της!
Έμενε όμως ένα κενό που κανένας δεν μπορούσε να του το συμπληρώσει. Μόνο η μάνα του!
Τι μεσολάβησε απ' τη μέρα που έφυγε από το χωριό μέχρι τη μέρα που κατέληξε στα πρόθυρα της εξαθλίωσης στο σπίτι της Δώρας και του Βασίλη Περάκη;

Πέραν των σπουδών του εντρύφησε στην Αναπτυξιακή Ψυχολογία και ειδικά στη σχέση βρέφους-μάνας. Έχοντας αποκλείσει τηνπιθανότητα αρνητικής επίδρασης συναισθημάτων της μάνας προς το έμβρυο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ξεψαχνίζοντας μέχρι εξάντλησης τη Γεωργία σε ανύποπτα χρονικά διαστήματα, επικεντρώθηκε στα ν' ανακαλύψει κάποιες αρνητικές επιδράσεις κατά τη βρεφική ηλικία. Και ειδικά στο διάστημα των πρώτων μηνών της ζωής ενός βρέφους.

Σ' όλα τα χρόνια της καριέρας του θαύμαζε πάντα αυτή τη μοναδική σχέση μάνας-βρέφους. Ποτέ δεν έπαψε να τον εκπλήσσει η δύναμη επικοινωνίας ανάμεσα στο νεογέννητο και στη μάνα. Λες και ο ομφάλιος λώρος που τους συνέδεε δεν κόπηκε ποτέ. Ή στη θέση του ν' άφησε έναν αόρατο δεσμό που εξακολουθούσε για πολλούς μήνες να συνδέει άρρητα τις προσωπικότητες τους.

Ακριβώς το διάστημα της ζωής του που δεν μπορούσε να καλύψει με τις πληροφορίες των άλλων. Το διάστημα που μόνο η μάνα του μπορούσε να συμπληρώσει.
Γιατί δεν την ρωτούσε;

"Η Δροσοσταλίδα της Συγγνώμης" του κ. Όμηρου Αβραμίδη

Πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται αλήθεια για μια πραγματική Συγγνώμη!

Άρχισα το βιβλίο του κ. Αβραμίδη για να γεμίσω τις άδειες ώρες στο πολύωρο ταξίδι και βρέθηκα βυθισμένη στις σελίδες του μέχρι το πρωί, η βαλίτσα παρατημένη στο χωλ, γεμάτη ακόμα.

Άμεση γραφή, χωρίς περιττολογίες, βαθιά προσέγγιση συναισθημάτων χωρίς άσκοπες περιγραφές, μας βυθίζει στην ιστορία του ήρωα του αγγίζοντας την πραγματικότητα και την καθημερινότητα. Η μεστή, σωστή γραφή του αγγίζει αλήθειες και ευαίσθητες χορδές.

Πόση δύναμη χρειάζεται για να αντιμετωπίσει κάποιος τα αλλεπάλληλα κτυπήματα και την προδοσία φίλων; Ο ήρωας του, ο Μαρίνος, είχε κρυμμένο το μεγαλείο της ψυχής του, καμουφλαρισμένο από μια ανέμελη-μέχρι ενός σημείου-ζωή, που όμως αναδύθηκε και επικράτησε αποδεικνύοντας πως η καλύτερη εκδίκηση είναι η αληθινή συγγνώμη.

Πολλοί από μας θέλουμε ακόμα και οι χάρτινοι ήρωες για τους οποίους διαβάζουμε να βρουν τη δικαίωση με το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού..." Ο Μαρίνος, και γνωρίζοντας τον κ. Αβραμίδη είμαι σίγουρη ότι αντανακλά τα δικά του πιστεύω, απέδειξε πως η καλύτερη δικαίωση είναι η αληθινή Συγγνώμη!

Το βιβλίο του κ. Αβραμίδη είναι ένα μάθημα Ζωής!

Τασος Αγγελίδης Γκέντζος. Συγγραφέας-Εκπαιδευτικός-Άνθρωπος

Ένας γλυκός, ήρεμος άντρας, συνεσταλμένος, που στις πρώτες επαφές έμοιαζε έκπληκτος και πολύ ντροπαλός για την αναγνώριση και την υποδοχή του βιβλίου του από το αναγνωστικό κοινό.

 Γνωρίζοντας τον καλύτερα ανακάλυψα το δυναμισμό και την αφοσίωση στο λειτούργημα του. Σαν εκπαιδευτικός ο κ. Γκέντζος αποκαλύπτει πολύ έντονα τη βαθιά αγάπη του για τους μαθητές του, την ακούραστη προσπάθεια για τη ψυχική τους καλλιέργεια παράλληλα με την πνευματική, και με τις πολλαπλές δραστηριότητες που υιοθετεί και ενθαρρύνει τα παιδιά να συμμετέχουν αποδεικνύει το το πάθος που κρύβει μέσα του για αυτά που πιστεύει και ακολουθεί.
Δοτικός και αφοσιωμένος στο λειτούργημα του εκπαιδευτικού παραμένει μετριόφρων και συνεσταλμένος για το προσωπικό συγγραφικό του έργο. Τον γνώρισα μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του:

"Ψυχές που δεν τις ζέστανε η αγάπη", και η βαθιά προσέγγιση στην ψυχολογία των χαρακτήρων του με έκανε να να δω τον άνθρωπο-δάσκαλο Γκέντζο και όχι τον συγγραφέα μόνο.

Πριν από δύο μήνες, μαζί με τον συνάδελφο του, Γιώργο Καρτσιώτη ξεκίνησαν μια διαδικτυακή Λογοτεχνική εφημερίδα για τους μαθητές τους, στο κολλέγιο όπου εργάζονται.
Η: ‘’Anatolia College’’ κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Έχει σταθερούς συντάκτες  τα παιδιά και τους καθηγητές. 
Την ΄΄ξεφύλλισα΄΄ όταν ο Τάσος μου πρότεινε, να γράψω κάποια σχόλια και να ανταλλάξω σκέψεις με τα ίδια τα παιδιά, όπως και πολλοί άλλοι συγγραφείς.
Η ιδέα είναι γοητευτική και φυσικά ως πρώην εκπαιδευτικός όχι απλώς δεν μπόρεσα να αντισταθώ αλλά ένοιωσα και την ανάγκη να σας  κοινοποιήσω, την ωραία πρωτοβουλία
Μπορείτε να επισκεφθείτε την εφημερίδα στον παρακάτω σύνδεσμο:
www.logotexniki.com

Τις δικές μου σκέψεις θα τις βρείτε:
http://www.logotexniki.com/keimena/i---o/maniate-nikol---anna/maniate-nikol---anna-scholiasmos-gia-istories-tou-dromou


και:
http://www.logotexniki.com/keimena/i---o/maniate-nikol---anna/maniate-nikol---anna-scholiasmos-gia-ta-dakrya-enos-angelous

ΑΟΡΑΤΟΣ ΔΕΣΜΟΣ-ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ 9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ-ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 1

 
..Ο κυρ Σταύρος κοίταζε με μάτια θολά τον τάφο του γιου του. Το χώμα που τον σκέπασε ήταν η τελεσίδικη, η ύστατη υπενθύμιση πως δεν θα τον ξανάβλεπε. Σήκωσε τα μάτια στον ουρανό. "Γιατί θεέ μου; Γιατί αυτόν και όχι εμένα;..."

Ξαφνικά το βλέμμα του γέμισε οργή κι έσπρωξε τα χέρια που τον κρατούσαν. Πλησίασε στον τάφο, κοίταξε με πόνο και προχώρησε αποφασιστικά προς την άκρη του πλήθους που είχε μαζευτεί.
Σταμάτησε μπροστά σ' έναν άντρα και τον κοίταξε κατάματα με μάτια που πετούσαν σπίθες θυμού. "Τι θέλεις εσύ εδώ πέρα; Ψάχνεις το γιο μου ακόμα; Εκεί είναι!" του φώναξε οργισμένος, έτοιμος να ορμήσει. "Εκεί είναι! Μίλα του, ρώτησε τον!"

Δυο άντρες τον άρπαξαν πριν ξεσπάσει, απορημένοι με το αλλόκοτο φέρσιμο του.

"Ο Περικλής ήρθε σαν όλους μας, κύριε Σταύρο, να τιμήσει τον νεκρό," του είπε κάποιος.

"Να τιμήσει το δικό μου νεκρό! Αυτός! Όχι!" ούρλιαξε ο Σταύρος. "Δεν ήρθε γι' αυτό! Ρώτα τον να σου πει γιατί ήρθε."

Ο άντρας κοίταξε απολογητικά τον Περικλή, που φάνηκε να ταράζεται και του ένευσε με τα μάτια πως ο σπαραγμός είχε καταβάλει τον άμοιρο πατέρα. Ο Σταύρος όμως δεν υποχώρησε.

"Ήρθες να βρεις τη κόρη σου! Δεεν ήρθες για το γιο μου. Ξαλάφρωσες που σκοτώθηκε!"

"Μη κύριε Σταύρο, δεν είναι σωστά αυτά που λες. Σε κτύπησε η λύπη."

"Ξέρει αυτός! Ρώτησε τον! Δεν ήθελε το γιο μου για γαμπρό, μας έδιωξε. Στέρησε την ευτυχία των παιδιών για δικό του συμφέρον. Αν έδειχνε λίγη καλοσύνη, ο γιος μου δεν θα έφευγε χθες, δενθα είχε συμβεί αυτό που έγινε. Είναι φονιάς!"

"Ο θεός θέλησε να γίνουν έτσι, κυρ Σταύρο. Τι δουλειά έχει ο Περικλής;"

"Έγινε αιτία να σκοτωθεί ο γιος μου. Τα παιδιά θα έφευγαν σήμερα μαζί. Και αυτός ψάχνει τη κόρη του πάνω από τον τάφο του γιου μου."

"Έτσι είναι Περικλή;" ρώτησε κάποιος.

"Μου τη ζήτησε, ναι, μα την είχα υποσχεθεί αλλού, δε γινόταν."

"Τα παιδιά αγαπιόντουσαν. Αφού δεν έδινες την εευχή σου θα έφευγαν."

"Αν είχες κόρη θα με καταλάβαινες."

"Είχα γιο! Τ' ακούς; ΕΙΧΑ γιο. Και τώρα δεν έχω ούτε αυτόν. Απείλησες την κόρη σου επειδή δεν σε υπάκουσε και την ανάγκασες να φύγει. Αυτήν ψάχνεις εδώ, δεν ήρθες για το γιο μου."

"Είναι αλήθεια Περικλή; ρώτησε ένας άλλος.

"Τα οικογενειακά μου δεν αφορούν κανέναν. Αν σας ρεζίλευε η δική σας κόρη, τι θα κάνατε;"

"Δεν ντρόπιασαν κανέναν. Μόνο εσένα ήθελαν να πείσουν. Παντρεύτηκαν μπροστά στο Θεό, με στέφανα."

Το χωριό έμεινε άφωνο. Ο Περικλής τον κοίταζε σαν χαμένος.

"Δεν θέλησες ν' ακούσεις τίποτα, δε λογάριασες την ευτυχία του παιδιού σου, τους ανάγκασες να προσπαθήσουν να το σκάσουν για να βρούν κάπου αλλού την ηρεμία. Ο γιος μου θα ζούσε αν εσύ έδειχνες κατανόηση. Δεεν θα έτρεχε να κανονίσει μεταφορικό μέσο για να φύγουτν από το χωριό. Φύγε από δω! Βεβηλώνεις το χώρο που αναπαύεται. Δε θα βρεις εδώ την κόρη σου. Έχει φύγει, να γλιτώσει απ' τη μανία σου."

Οι χωριανοί κοίταξαν ασυναίσθητα γύρω τους ψάχνοντας να δουν τη νεαρή κοπέλα, που μόλις τώρα έμαθαν ότι ήταν νύφη λίγων ημερών μόνο και που έμεινε απρόσμενα χήρα. Μετά γύρισαν και κοίταξαν επιτιμητικά τον Περικλή.

"Δεν...δεν ήξερα πως παντρεύτηκαν. Δεν είχα ιδέα."

"Ακριβώς! Αν σ'τόλεγαν, θα προτιμούσες να σκοτώσεις την κόρη σου. Ή να τους κατατρέξεις για την υπόλοιπη ζωή τους. Το μόνο που ήθελες ήταν να μεγαλώσεις την περιουσία σου, και ο γιος μου δεν είχε. Δε θα τους άφηνες να προκόψουν."

Οι χωριανοί ήξεραν λίγο πολύ τον Περικλή. Δε δυσκολεύτηκαν να πιστέψουν τον Σταύρο. Τον κοιτούσαν τώρα με υποψία κι επίκριση. Κάποιοι όμως σκέφτονταν όπως κι αυτός. Σύρθηκαν αργά προς το μέρος του. Το χωριό είχε μοιραστεί στα δύο, εκεί στο νεκροταφείο. Πάνω από το φρεσκοσκαμμένο τάφο.

ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΒΑΣΙΛΗ ΜΟΣΧΗ

Πόσα μυστικά μπορεί να κρύψει ένας ήλιος που κάθε μέρα αγκομαχώντας μετράει βάσανα και απορημένα μάτια; Σε ποιους κήπους να σταθεί για λίγο, να ρίξει ευτυχισμένο φως σε μπουμπούκια και ανθούς, να τα δει να ξεπετάγονται αμέριμνα για να ρουφήξουν από τη ζωή του;

Κανένας ήλιος δεν είναι ικανός να μαρτυρήσει ποια λουλούδια δεν μπόρεσαν να ξεπεταχτούν δίπλα δίπλα, για να γευτούν το άρωμα που πλημμυρίζει γύρω τριγύρω και όλα μαζί μια αγκαλιά να ανασαίνουν στον ίδιο αέρα, να τα χαϊδεύουν οι ίδιες αχτίνες ενός άσπλαχνου ήλιου.

Η Νικόλ Άννα Μανιάτη σημάδεψε με τη ματιά της και την ευαισθησία της τα “Κομμένα Λουλούδια” του δικού της κήπου. Μας άνοιξε ένα μονοπάτι στο δικό της κήπο και μας οδήγησε εκεί ακριβώς όπου ο ήλιος έπαψε να χαϊδεύει όνειρα, να ζεσταίνει αγκαλιές!

Το μυθιστόρημα της Νικόλ Άννας Μανιάτη θα μπορούσε να είναι μια αληθινή ιστορία. Από τις τόσες αληθινές ιστορίες που δεν βλέπουν το φως του ήλιου, αλλά κρύβονται καλά πίσω από τα σκοτάδια του.

Τα σκοτάδια που κρύβουν πολύ καλά ένοχες σκέψεις και δηλητηριάζουν ανθρώπινες σχέσεις και δεν τις αφήνουν να ανασάνουν και να πορευτούν μαζί και ευτυχισμένα σε μια κοινή πορεία. Ο μικρόκοσμος ενός ζευγαριού πόσο δυστυχισμένος μπορεί να είναι όταν οι δρόμοι ξεδιπλώνονται διαφορετικοί χωρίς κοινό σκοπό, σε μπερδεμένα μονοπάτια!

Σε αυτά τα μονοπάτια μας οδηγεί η Νικόλ Άννα Μανιάτη και μας δείχνει την πορεία και την κατάληξή του. Και ρίχνει άπλετο φως στη μαγική μητρική αγάπη που στέκεται ακλόνητος κέρβερος μπροστά στον κίνδυνο που απειλεί τα παιδιά της.
Και σβήνει το δικό της δρόμο και χαράζει έναν άλλον για να συνεχίσουν ανενόχλητες οι ψυχές που γέννησε, που δεν θέλει να σβήσουν οι ανάσες τους στα πρώτα βήματά τους κάτω από το δυνατό ήλιο.

Η ζωή, όμως, συνεχίζεται έτσι όπως θέλει αυτή και κρυφογελάει και δεν σταματάει να δίνει πόνους και ευτυχίες και μια μικρή ελπίδα που καθημερινά γιγαντώνεται. Παρακολουθεί ξεχασμένα βήματα, δίνει ελπίδες σε στόχους που επιμένουν και καταφέρνουν να γεμίσουν πάλι τους κήπους με λουλούδια, να ενώσουν τα χρώματα τους και τα αρώματά τους, να προσπαθήσουν να κερδίσουν το χαμένο χρόνο που διαλύθηκε και δεν επιστρέφει.

Η Νικόλ Άννα Μανιάτη μας προσφέρει μια τραγική φιγούρα μάνας που δεν σκέφτεται, δεν πονάει, δεν χαμογελάει. Βρίσκεται μπροστά στη μοίρα της και την υπομένει καρτερικά και σιωπηλά. Οι ανάσες της, τα όνειρά της δεν της ανήκουν πλέον. Είναι ευτυχισμένη με τη συνέχειά της. Κρύβει τον πόνο της και νιώθει ευτυχισμένη με τα κομμένα λουλούδια της που επέστρεψαν στον κήπο. Σε ένα κήπο όπως τον ήθελε, όπως τον έφτιαξε.
Αλλά η ζωή ξέρει πολύ καλά και κρατά μυστικά τις επιθυμίες της. Και γνωρίζει αυτά που δεν τα γνωρίζει κανείς άλλος. Γιατί η ζωή είναι ο χρόνος που φεύγει, μας προσπερνά και χάνεται. Και όταν ωριμάζει ο χρόνος, ρίχνει τα βέλη του σε μια δικαιοσύνη που μπορεί να είναι τυφλή.

Γευτείτε το κείμενο της Νικόλ Άννας Μανιάτη. Ακολουθείστε την στο δρόμο που σας οδηγεί. Και ανακαλύψτε ότι ο δρόμος του καθενός μπορεί να είναι και δικός σας. Σε κάποια στιγμή, σε κάποια στροφή του μονοπατιού που θα ρίξει ο ήλιος το φως του ή μπορεί να καλυφθεί από κάποιο μαύρο σύννεφο.

Διαβάζουμε στην περίληψη του βιβλίου:
Πώς θα μπορούσε να μετρηθεί η μητρική αγάπη; Με τι να συγκριθεί; Έχει όρια η θυσία στην οποία φτάνει μια μάνα για χάρη των παιδιών της; Η Ευδοκία έκανε αυτό που την πρόσταξε η καρδιά της, δε σκέφτηκε ούτε στιγμή τον εαυτό της.
Ο Χρήστος ήταν μικρό παιδί ακόμη όταν οδηγήθηκε στο ορφανοτροφείο μαζί με τις τρεις αδελφές του, την Αναστασία, τη Στυλιανή και το μωρό, τη Σοφία. Ήταν αυτός που ανέλαβε να τις φροντίζει στις δύσκολες συνθήκες, αδελφός και γονιός μαζί, αποφασισμένος και σκληρός.

Όσο σκληρό μπορεί να κάνει η ζωή ένα οκτάχρονο αγόρι. Και όταν τα τρία κορίτσια υιοθετήθηκαν από διαφορετικές οικογένειες και έφυγαν μακριά, ο Χρήστος ήταν και πάλι αυτός που ορκίστηκε ότι κάποτε θα έβρισκε ξανά τις αδελφές του, κι ότι θα αντάμωνε με τη μάνα του, όσα χρόνια κι αν περνούσαν, όσα χρόνια κι αν χρειαζόταν να περιμένει.
Μια ιστορία για τέσσερα παιδιά, τέσσερα κομμένα λουλούδια, που αποδεικνύει ότι η ανιδιοτελής αγάπη έχει το πιο μεθυστικό άρωμα.